Ο Αϊ-Βασίλης πάλι θα'ρθει...στην τάξη μας!

 Όσα χρόνια κι αν περάσουν όλοι θα έχουμε τον Αϊ-Βασίλη ως την πιο αγαπημένη μορφή των παιδικών μας χρόνων που μόνο θετικά συναισθήματα μπορεί να μας δημιουργήσει. Συναισθήματα όπως η προσμονή, η ελπίδα, η προσφορά, η αγάπη, η καλοσύνη αναμεμειγμένα με λίγο μυστήριο και μπόλικη χρυσόσκονη! 

 Πώς γίνεται τα παιδιά να μην θέλγονται από αυτή την μορφή και πώς γίνεται να τους στερήσουμε το δικαίωμα να συνδυάσουν αυτή τη μορφή με τέτοια συναισθήματα και ανάλογες αναμνήσεις; 

 Ακόμα κι αν η τεχνολογία, η τηλεόραση και τα μεγάλα παιχνιδάδικα διδάσκουν στα παιδιά μας τον καταναλωτισμό και την απαίτηση για όλο και πιο ακριβά παιχνίδια, ίσως με τη βοήθεια του Αϊ-Βασίλη μπορούμε να τους δείξουμε ότι η ευτυχία δεν είναι κάτι ακριβό. Η προσμονή, η προσπάθεια και η αγάπη μαζί με το μυστήριο που εμπεριέχει ο... τρόπος που φέρνει τα δώρα του μπορεί να τα κάνει ευτυχισμένα με κάτι μικρό!

 Για αυτούς τους λόγους επιλέγω ο Αϊ-Βασίλης να... επισκέπτεται την τάξη μας τις μέρες πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων! Και φυσικά να είναι αυτός που φέρνει τα δωράκια την τελευταία μέρα πριν τις διακοπές και όχι εγώ! 

 Η διαδικασία είναι η ίδια κάθε χρονιά με μικρές αλλαγές ανάλογα την τάξη, τα χαρακτηριστικά των παιδιών και το πώς έχω οργανώσει τις θεματικές και τις συνήθειες της τάξης μας.

 Έτσι, λοιπόν, από την 1η μέρα του Δεκέμβρη τα παιδιά βρίσκουν μέρα παρά μέρα μικρά σημάδια του Αϊ-Βασίλη μέσα στην τάξη. 

 Τέτοια σημάδια μπορεί να είναι:

• Κάποιο ομαδικό μήνυμα στον πίνακα της τάξης.
• Ατομικά μηνύματα στο θρανίο τους με χρυσό μαρκαδόρο.
• Ατομικά μηνύματα στο ταμπλό της τάξης
• Χρυσόσκονη ή αστεράκια στα θρανία τους.
• Αυτοκόλλητα με τη μορφή του Αϊ-Βασίλη είτε στα θρανία τους είτε στα κουτιά τους είτε...όπου σκεφτώ!
• Μηνύματα με μικρά καρτελάκια πάνω στο δέντρο.
• Καραμέλες στα κουτιά τους (αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον γιατί δεν το βλέπουν αμέσως και μπορεί να το ανακαλύψουν μέσα στη μέρα όταν θα χρειαστεί να πάρουν κάτι από εκεί!)
• Πατημασιές στο τζάκι που έχουμε στην τάξη ή στο χαλάκι μας. Τα οποία γίνονται εύκολα βάζοντας ένα χαρτονάκι σε σχήμα πατημασιάς παπουτσιού όπου ρίχνω μπόλικο αλεύρι γύρω γύρω και στη συνέχεια απομακρύνω το χαρτόνι!)
• Τα γράμματα προς τον Αϊ-Βασίλη που είναι πάνω στο τζάκι της τάξης, δεν βρίσκονται εκεί την επόμενη ημέρα!
• Ό,τι άλλο σκεφτώ! Κάθε φορά όλο και κάποια καινούρια ιδέα μου έρχεται!

  Τα μηνύματα που αφήνει ο Αϊ-Βασίλης (το ίδιο για όλα τα παιδιά) μπορεί να είναι και ερωτήσεις αινιγματικές. Οι ερωτήσεις αυτές άλλες φορές προκαλούν τα παιδιά να μάθουν ή άλλες φορές να φτιάξουν κάτι σχετικό με τα Χριστούγεννα και τα έθιμα του. 
  Σχεδόν πάντα αυτό συνδυάζεται με κάποιο επετειακό μάθημα ή κείμενο που θα ασχοληθούμε την ημέρα εκείνη. 

   Σε όλα αυτά τίποτα δεν πρέπει να ταυτίζεται με μένα. Δηλαδή προσπαθώ να αλλάζω τα γράμματά μου κάνοντάς τα κλασικά καλλιγραφικά ή όταν αφήνω τις πατημασιές το χαρτονάκι να είναι κομμένο μεγαλύτερο από τη δική μου πατημασιά. Ναι! Με έχουν βάλει να δοκιμάσω αν ταιριάζει με το δικό μου!

 Δεν είναι ωραίο να πηγαίνεις στο σχολείο και...
- Να περιμένεις τι καινούριο θα βρεις; 
- Να μην ξεκινήσεις το μάθημα αμέσως αλλά να προσπαθείς να εξακριβώσεις ποιος έκανε τις αταξίες;  
- Να κάνεις τον ερευνητή για να δεις αν όντως είναι ο Άγιος Βασίλης γιατί μέσα σου ταλαντεύεται η αλήθεια με το μυστήριο που θες να πιστέψεις; 
- Να βρίσκεις μια καραμέλα στο κουτί σου; 
- Να αφήνεις το μάθημα 2 λεπτά για να πάρεις και τη δική σου καραμέλα; 
- Να προσπαθήσεις όλη μέρα να πείσεις τον συμμαθητή που δεν το πιστεύει και αυτός να σε πείσει ότι δεν είναι αλήθεια αν και μέσα του θα ήθελε να πιστέψει; 
 Και τελικά τι θα θυμόνται άραγε από τα σχολικά τους χρόνια μήπως τις άπειρες ώρες που αναγκαστικά γράφουν ασκήσεις; Ή τις αναμνήσεις που τους δημιουργούμε; 

 Άλλωστε τι χρειάζεται για να γίνει η μέρα μας λίγο διαφορετική; 
Μήπως μικρές "αταξίες" στην καθημερινότητά μας;

 Ο κόπος για όλα αυτά είναι να περιμένω να φύγουν τα παιδιά από το σχολείο και να αφιερώσω μερικά λεπτά για να τα ετοιμάσω. Επίσης το γεγονός ότι κλειδώνουμε τις τάξεις, βοηθάει ώστε να μην αποκαλυφθεί το μυστικό από τα παιδιά που μένουν στο ολοήμερο και μερικές φορές κάνουν μια μικρή βόλτα στην τάξη όταν πηγαίνουν τουαλέτα!

Όταν έρχεται ο καιρός να γράψουν το γράμμα προς τον Αϊ-Βασίλη πάντα κάνουμε μια κουβέντα σχετικά με το τι ζητάμε αλλά και τι περιμένουμε. Θεωρώ ότι δεν πρέπει να βλέπουν τη διαδικασία ως μια ευκαιρία να ικανοποιήσουν τον καταναλωτισμό που τα ΜΜΕ τους έχουν μάθει και τα κάνει να ζητούν ό,τι πιο μεγάλο και ακριβό βλέπουν: 
"Αφού δεν μπορούν οι γονείς, ο Αϊ-Βασίλης μπορεί να μου το φέρει". 

 Θέλω να είναι μια ευκαιρία να μάθουν ότι αν έχουμε μικρές επιθυμίες αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν και να μας κάνουν ευτυχισμένους πραγματικά!

 Έτσι μετά από λίγη συζήτηση...: 
"Μπορεί ο Αϊ-Βασίλης να μην ξέρει το παιχνίδι που θέλουμε. Δεν πρέπει να λυπηθούμε αν μας φέρει κάτι άλλο, αφού αυτό μπορούσε να φέρει. Πρέπει να χαρούμε που μας θυμήθηκε!". 

Κι επίσης: 
"Άμα ζητήσουμε κάτι πολύ ακριβό δεν θα μπορέσει να πάρει δώρα για όλα τα παιδιά και έτσι κάποια παιδάκια δεν θα πάρουν!" 

 Δεν είναι εντυπωσιακό πόσο όμορφα σκέφτονται τα παιδιά όταν... 
τους δώσουμε την ευκαιρία να σκέφτονται σαν παιδιά;

 Με αυτό τον τρόπο προσπαθώ, όταν μπορώ, οι μικρές επιθυμίες να είναι και το δωράκι που θα βρουν κάτω από το δέντρο. Δεν είναι πάντα εύκολο! Άλλα... όταν έχουμε μικρές επιθυμίες είναι πιο εύκολο να γίνουν πραγματικότητα! 

 Για παράδειγμα πέρσι τα περισσότερα είχαν γράψει ότι ήθελαν πλαστελίνες ή σοκολάτες! Ένα κουτί με πλάκες πλαστελίνης κάνει 2 ευρώ περίπου και είχε όσες χρειαζόμουν. Οπότε από μια πλάκα πλαστελίνη σε κάθε παιδί και μια ωραία μικρή σοκολατίτσα με τη μορφή του Αϊ-Βασίλη (30 λεπτά) μου στοίχισαν συνολικά λιγότερο από 10 ευρώ αλλά...

τα προσωπάκια τους με γουρλωμένα ματάκια όταν άνοιξαν το σακουλάκι που περιείχε αυτό που είχαν γράψει ήταν ανεκτίμητο!!!

 Τέλος, η παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου, λέει: "Ασφαλώς και υπάρχει Αϊ-Βασίλης!"